Νανά Καραμαγκιώλη

Το δυσκολότερο όριο που πρέπει ένας φωτογράφος να σεβαστεί είναι αυτό που συνδέει την αθωότητα με τη γνώση και την απλότητα με την εκζήτηση. Ένας καλός φωτογράφος είναι εκείνος που καταφέρνει να πατάει και στα δύο αυτά άκρα με τη μεγαλύτερη δυνατή φυσικότητα. Η Νανά Καραμαγκιώλη από τα πρώτα της φωτογραφικά βήματα ανιχνεύει με ενδιαφέρον τη διάσταση της φωτογραφικής σύνθεσης, χωρίς όμως να χάνει τη χαρά της έκπληξης απέναντι στα πράγματα τα οποία φωτογραφίζει. Φωτογραφίζει πάντοτε αυτό που τη συγκινεί και ουδέποτε αυτό που θα την έφερνε πιο κοντά σε μια φωτογραφία κατασκευασμένη και ευρύτερα αποδεκτή. Το γεγονός ότι εκτός από μαθήτριά μου είναι και σύζυγός μου και ότι ουδέποτε παρασύρθηκε από τις δικές μου φωτογραφικές τάσεις και εμμονές αποδεικνύει την ισχυρή βάση της εκφραστικής της ισορροπίας. Η αρχική της ασπρόμαυρη δουλειά της αναλογικής περιόδου, στην οποία κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν οι πάντα μελαγχολικές παιδικές παρουσίες, εξελίχθηκε κατά τη νέα ψηφιακή εποχή στην απόδοση του έγχρωμου κόσμου της καθημερινότητάς της. Η βαθιά γνώση του χρώματος, το οποίο τόσο καλά γνωρίζει ως έμπειρη διακοσμήτρια, της επέτρεψε να αποφύγει την εύκολη εικαστική κατεύθυνση και να στραφεί προς μια αίσθηση σκηνογραφίας η οποία υπαινίσσεται την παρουσία προσώπων που δεν απεικονίζονται.

Πλάτων Ριβέλλης