30/6/94
Η εξυπηρέτηση δίκαιων στόχων οδηγεί συχνά σε πράξεις που αναιρούν και βλάπτουν τις υψηλές προθέσεις.
Αυτό σκέφτηκα τις προάλλες όταν σε τηλεοπτική εκπομπή άκουσα γνωστό και θαρραλέο σχολιαστή, που υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (δηλώνοντας και ο ίδιος ομοφυλόφιλος) να διαπράττει ασυγχώρητο ολίσθημα: να κατονομάζει αποβιώσαντα πολιτικό άνδρα και να τον χαρακτηρίζει ομοφυλόφιλο προσθέτοντας μάλιστα πως γνώριζε και δύο εραστές του. Το γεγονός ότι ο άτυχος πολιτικός ουδέποτε είχε επιτρέψει να γίνουν γνωστά στοιχεία των προτιμήσεων που του καταμαρτυρούσαν, προσέθετε στην σκανδαλιστική έκπληξη της προκλητικής δήλωσης. Έτσι, ο υπερασπιστής των «κραγμένων» προέβαινε με τη σειρά του σε ένα τόσο εντυπωσιακό μεταθανάτιο «κράξιμο».
Η δικαιολογία προφανής: η γνώση ότι δημόσια πρόσωπα είναι ομοφυλόφιλοι αναιρεί το αξιόποινο και εξαφανίζει των προτιμήσεων την ενοχή.
Άλλωστε αφού η ομοφυλοφιλία είναι κάτι τόσο φυσικό, γιατί να το κρύψουμε. Η ετικέτα, αν δεν περιποιεί τιμήν, πάντως δεν βλάπτει τον αποβιώσαντα.
Έτσι ίσως σκέφτηκε ο αξιόλογος αυτός σχολιαστής, που τόσες φορές στο παρελθόν μας είχε δώσει αφορμές να τον εκτιμήσουμε για τη στάση του, διαπράττοντας το βασικό λάθος να μετατοπίσει τον αγώνα για την απογκετοποίηση των ομοφυλοφίλων από τον χώρο της ατομικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας σε εκείνον της ομαδικής διεκδίκησης και αντιπαράθεσης.
Δεν υπάρχουν όμως ομαδικά δικαιώματα. Δεν υπάρχουν δικαιώματα μειοψηφιών, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι με μια τέτοια διατύπωση εμμέσως νομιμοποιείται μια πλειοψηφία. Υπάρχουν μόνον ατομικά δικαιώματα.
Το άτομο πρέπει να αισθάνεται ελεύθερο να πρεσβεύει και να πράττει κατά τη βούλησή του, ορθή ή εσφαλμένη. Δεν χρειάζεται να πείσει κανείς οποιονδήποτε ότι η ομοφυλοφιλία και καλή και φυσική. Αρκεί να τον πείσει ότι, είτε τις ασπάζεται είτε όχι, οφείλει να σέβεται τη γνώμη, τις συνήθειες, τις πεποιθήσεις οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Να τις σέβεται τόσο πολύ, ώστε να τις αγνοεί, αν το ίδιο το άτομο δεν του επιτρέψει να τις γνωρίζει.
Πρέπει να διδαχθεί η κοινωνία το δικαίωμα της ατομικότητας. Αλλιώς η ατμόσφαιρα θα γίνεται όλο και πιο πνιγηρή και τα άτομα, αντί να ελευθερωθούν, θα τρέχουν να καλυφθούν μέσα σε ένα από τα πολλά κοινωνικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Η προσπάθεια στην οποία με τόση επιμονή και συνέπεια αναλίσκεται ο εκλεκτός δημοσιογράφος, να καθιερώσει την ομοφυλοφιλία ως ισότιμη με την ετεροφυλόφιλα σεξουαλική πρακτική, είναι ανεπαρκής γιατί στοχεύει σε πολύ μικρό μέρος του προβλήματος. Του προβλήματος που αφορά συνολικά τον σεβασμό κάθε ατομικής πρακτικής χωρίς να ενδιαφέρει η επίσημη καθιέρωσή της.
Πρέπει να αποζητά κανείς την αποδοχή. Ούτε την ανοχή ούτε τη συμφωνία. Πρέπει να είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να κρίνει ο ίδιος τις πράξεις του, να αποφασίζει ο ίδιος, αν θα τις κοινοποιήσει ή θα τις κρατήσει μυστικές και μόνον αυτός να εκτιμήσει τους λόγους που θα τον κάνουν να επιλέξει την μία ή την άλλη οδό.
Ουδείς δικαιούται να ποδοπατήσει την ελεύθερη και ανεξάρτητη έκφραση ενός ατόμου για να υποστηρίξει έναν γενικότερο στόχο. Και ακόμα λιγότερο, όταν το άτομο αυτό δεν βρίσκεται στη ζωή για να αντιδράσει. Τότε η πρόκληση δεν είναι καν θαρραλέα.