9-11-95
Στις 23 Νοεμβρίου κλείνω τα 50. Ηλικία που επιτρέπει ταυτόχρονα απολογισμούς και σχέδια,που παντρεύει τη γνώση με την άγνοια και ισορροπεί τον χρόνο.
Αποφάσισα γι αυτό να συγκεντρώσω σε μεγάλα λευκώματα τις εικόνες τής ζωής μου. Αυτές που με θράσος αποκαλώ καλλιτεχνικές, και που για λίγο με έκαναν να νιώσω ικανοποίηση και χαρά, και τις άλλες που γεμίζουν άτακτα το συρτάρι τών αναμνήσεων. Τις πρώτες, πιθανόν, για να υπογραμμίσω με λίγη ματαιοδοξία και αρκετή αγωνία, ότι σε μια ζωή που κυλάει σχεδόν ερήμην μου έχω καταφέρει κι εγώ κάτι προσωπικό. Και τις δεύτερες, που γίναν από άλλους πιό αθώους και που με απεικονίζουν σε στιγμές ζωής, για να φτιάξω το μωσαικό τής ιστορίας μου.
Άθροιση φωτογραφικών στιγμών που μέσα από κλάσματα παγωμένων δευτερολέπτων δεν ξεπερνούν τα λίγα λεπτά. Ίχνη ζωής, αποτυπώματα μιάς άτακτης χρονικής ροής, χρόνος που συρρικνώνεται σε μιά στιγμή.
Όλη αυτή η μνήμη, μέσα από διαδοχικές αφαιρέσεις, μπορεί να χωρέσει σε μιά φωτογραφία. Η ανάμνηση τού πατέρα μου ίσως να βρίσκεται στο χαμόγελό του μπροστά στο δέντρο τών Χριστουγέννων. Η παιδική μου ηλικία χωράει σε κείνη τη φωτογραφία που παίζω στον οικογενειακό κήπο. Το κορίτσι που αγάπησα μικρός θα ποζάρει για πάντα σ’αυτό το χιονισμένο τοπίο.
Η γλυκύτητα όμως τού παρελθόντος που αναβλύζει από το ξεφύλλισμα τών αναμνήσεων δεν είναι η μόνη που μιλάει για τον δικό μου χρόνο. Κι αυτές οι άλλες φωτογραφίες, οι καλλιτεχνικές, δεν είναι τίποτε άλλο από αναμνήσεις τού μέλλοντος, μια και εκφράζουν την αναζήτηση τού μη εισέτι βιωμένου και υπαρκτού, αλλά πάντως δικού μου, χρόνου. Και μπορούν κι αυτές να συμπυκνωθούν σε μιάν εικόνα, αφού το υποτυπώδες έργο μου δεν είναι άλλο από τις πολυπρισματικές εκδοχές μιας και μοναδικής φωτογραφίας, στην προσπάθειά μου να εκφράσω το άγνωστο που υποπτεύομαι.
Ίσως εν τέλει η αναζήτηση τού μελλοντικού χρόνου μέσα από την καλλιτεχνική φωτογραφία, να επιτρέπει την αποτύπωση τής δικής μας σφραγίδας επάνω του. Και η καταγραφή τού παρόντος χρόνου μέσα από την αναμνηστική φωτογραφία να δίνει το δικαίωμα να επεμβαίνουμε στη μνήμη μας. Ίσως έτσι να μπορούμε στο αμείλικτο ξετύλιγμά του, να παρεμβαίνουμε διογκώνοντας στιγμές για να τον ξεγελάμε.