23-6-94
Οι νέοι φοβούνται. Η ηλικία τής ρώμης τής υγείας, τής ομορφιάς, η ηλικία που δεν συλλαμβάνει ακόμα την έννοια τού θανάτου, φοβάται. Φοβάται περισσότερο από εκείνη που ήδη μετράει τους νεκρούς της.
Οι κοινωνίες τής πλασματικής ευτυχίας τού σήμερα κάνουν τον φόβο στοιχείο αλλότριο και επικίνδυνο, έξω από την υπαρξιακή του διάσταση. Και, μέσα από μια διαδικασία μεταφοράς, τού επιτρέπουν να έρθει στην επιφάνεια σαν φόβος ζωής. Φόβος για το υλικό μέλλον. Φόβος για τον μισθό. Φόβος για τη συναισθηματική έρημο. Φόβος για τη συναισθηματική δέσμευση. Φόβος για τη συναισθηματική προδοσία. Φόβος για τη σεξουαλική ελευθερία. Φόβος για το διαφορετικό.
Ο φόβος αυτός στα χέρια εκείνων που καθοδηγούν γίνεται όπλο ύπουλο και αποτελεσματικό. Ο τρόπος είναι απλός. Αρκεί να δίνουν την εντύπωση πως ο φόβος αντιμετωπίζεται και νικιέται. Πως υπάρχουν λύσεις και αντίδοτα. Πως υπάρχουν διαδικασίες άμυνας και προφύλαξης. Δημιουργούν έτσι άτομα ευάλωτα, αφού η απειλή τού κακού γίνεται μέσον εκβιασμού. Οι σπουδές περιορίζονται στην επαγγελματική αποκατάσταση και οι ερωτικές σχέσεις στη συναισθηματική αποκατάσταση. Η εργασία γίνεται μέσον. Το χρήμα ασφάλεια.
Αλλά ο φόβος είναι έτσι κι αλλιώς ζυμωμένος με τον άνθρωπο. Πρόκειται για την άγνοια που τον συντροφεύει μια ζωή. Η αποδοχή όμως τής άγνοιας μπορεί να γίνει το δικό του όπλο. Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας εξοικειώνεται με τον φόβο. Κανείς μας δεν βρήκε συνταγές για την αντιμετώπισή του. Προσπαθούμε μοναχά να τον συνειδητοποιήσουμε, να τον αποδεχτούμε και να ζήσουμε τη ζωή παρέα του. Να καταλάβουμε ότι κάθε απόλαυση κρύβει την άρνησή της. Κάθε πίκρα τη χαρά της. Κάθε αρχή το τέλος της. Κάθε επιτυχία την κατάρρευση. Έτσι μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο νέοι, δηλαδή πιο δυνατοί, γιατί μαθαίνουμε πως δεν υπάρχει φόβος μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούμε να ανθέξουμε, γιατί τότε δεν θα τον συλλαμβάναμε. Η συνείδηση τού φόβου κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο. Κάτι που λίγοι θέλουν και λίγοι τολμούν.
Αν η ιδιοκτησία, τα αγαθά, οι σχέσεις και οι ασχολίες γίνουν οχυρά κατά τού φόβου δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας ασπίδας, τότε το γκρέμισμά τους, πάντοτε πιθανό, αφήνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον φόβο που τον νόμιζε νικημένο και για πάντα θαμμένο. Αν όμως σέβεται τον φόβο του σαν τον παντοτινό του σύντροφο και δεν τον αφήσει να κατευθύνει τις επιλογές του και να παρεμβαίνει στις αποφάσεις του, τότε θα επιτρέψει στη ζωή να τον εκπλήσσει.