fbpx

Γιατί τόσο μίσος;

Πριν από δέκα χρόνια, στις 11 τού Σεπτέμβρη το απόγευμα, ταξίδευα με το πλοίο από Κυκλάδες για Πειραιά. Οι τηλεοράσεις στο σαλόνι τού πλοίου έπαιζαν η μία την τραγωδία στους Πύργους τής Νέας Υόρκης και η άλλη έναν ποδοσφαιρικό αγώνα δημοφιλούς ελληνικής ομάδας. Οι επιβάτες έκαναν ουρά μπροστά σε αυτήν με το ματς. Δυο-τρεις παρακολουθούσαν έντρομοι την πρώτη. Ακολούθησαν για πολλούς μήνες απίστευτα σχόλια, από κωμικά έως σοβαροφανή, στην προσπάθεια πολλών να εξηγήσουν, ή ακόμα και να δικαιολογήσουν, τα ανεξήγητα. Διάσημος γερμανός συνθέτης έφτασε να χαρακτηρίσει το γεγονός ως το σημαντικότερο ready made καλλιτέχνημα τού αιώνα. Αρκετά χρόνια μετά, μέρος από μαινόμενο πλήθος χλεύαζε του εργαζόμενους τής Μαρφίν που καιγόντουσαν. Αυτή είναι η πραγματική φρίκη που έχει μπει στην καθημερινή μας ζωή και καμία φωτογραφία ή ρεπορτάζ δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Οι καταστροφικές μυθοπλασίες τού Χόλυγουντ διεκδικούν πλέον την πραγματικότητα. Και το χειρότερο είναι ότι εξοικειωθήκαμε ακόμα και με αυτή την ίδια την απεικόνιση τής φρίκης. Σε λίγο η φωτογραφία των Πύργων θα αναρτηθεί σε μουσεία και θα πουλιέται τυπωμένη σε μπλουζάκια. Όταν τότε, στις 12 του Σεπτέμβρη, μια αμερικανίδα φίλη με πήρε στο τηλέφωνο να με ρωτήσει κλαίγοντας «γιατί τόσο μίσος», δεν είχα απάντηση. Ούτε τώρα έχω.