Φωτογράφος-Καθημερινή (2008)
Όταν ο χαμένος έρωτας για τις μηχανές μπορεί να δώσει τη θέση του στην ουσιαστική απόλαυση τής φωτογραφικής διαδικασίας.
Μέσα στον καταιγισμό των απόψεων, των πληροφοριών και των τοποθετήσεων που συνεχώς γεννάει η μεγάλη ψηφιακή επανάσταση, και αφού μοιάζει φανερό ότι ούτε φρόνιμο είναι, ούτε σκόπιμο, να αντιτίθεται κανείς σε μια επανάσταση - αρκεί μονάχα να επιχειρεί να ελέγξει τους εκτροχιασμούς της - ήρθε η ώρα να προστεθεί και μια δευτερεύουσα συναισθηματική διάσταση, η οποία δεν πρόκειται φυσικά να επηρεάσει τις εξελίξεις, αλλά μπορεί να προκαλέσει μερικά χαμόγελα. Όλοι οι φωτογράφοι, ακόμα και οι καλύτεροι, λειτουργούσαν πάντοτε, και πέρα από τον χώρο τής δημιουργικής τους περιπέτειας, και σε ένα δεύτερο, πιο απλοϊκό και πιο παιδικό επίπεδο, το οποίο μάλιστα κατάφερνε να ξεπερνάει τις ενδεχόμενες, αν όχι συνηθέστατες, αισθητικές τους διαφορές. Ήταν το πεδίο τού φωτογραφικού εξοπλισμού, των μηχανών και των εξαρτημάτων, προέκταση των παιδικών παιχνιδιών και αφορμή για αφελείς κομπορρημοσύνες και κωμικούς διαξιφισμούς, για χαμογελαστές αντιπαραθέσεις και αθώες ζήλειες. Οι φωτογράφοι παντρεύονταν μάρκες, ερωτοτροπούσαν με συγκεκριμένες μηχανές, έπαιρναν διαζύγιο από άλλες και ζούσαν τις θρυλικές στιγμές τής αναβάθμισης, τής ανταλλαγής ή τής αντικατάστασης τού εξοπλισμού τους. Η κατάσταση είχε αρχίσει να αλλοιώνεται ήδη πριν από την ψηφιακή τεχνολογία. Οι καλπάζουσες τεχνολογικές εξελίξεις είχαν ξεκινήσει τη διάβρωση των στενών σχέσεων φωτογράφων και μηχανών. Η ψηφιακή επανάσταση ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή. Τώρα πια δεν ενδείκνυται, ακόμα περισσότερο ίσως και να απαγορεύεται, ή πάντως να είναι αδύνατον, ένας φωτογράφος να έχει όνειρα σε σχέση με τον εξοπλισμό του. Αυτό που σήμερα ονειρεύεται ξέρει ότι αύριο, ίσως και νωρίτερα, θα αποτελεί ξεπερασμένο παρελθόν. Ουδέποτε πρόκειται να ζήσει παρέα και για πολλά χρόνια, όπως άλλοτε, με την αγαπημένη του μηχανή. Και δεν υπάρχει λόγος να διεκδικεί το μείζον, αφού είναι πιο φρόνιμο να συμβιβαστεί με το έλασσον, ώστε τού χρόνου να συμβιβαστεί εκ νέου με το εκάστοτε έλασσον, ώστε να συμβαδίζει με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Ακόμα και η παλαιά συμβουλή σύμφωνα με την οποία έπρεπε να γνωρίζει κανείς σε βάθος τον εξοπλισμό του (όπως είναι καλό να γνωρίζει κανείς καλά εκείνους με τους οποίους μοιράζεται τη ζωή του) δεν έχει πια και τόσο μεγάλη αξία, όταν οι δυνατότητες τού εξοπλισμού υπερβαίνουν κατά πολύ τις πραγματικές ανάγκες τού φωτογράφου και όταν οι δυνατότητες τού άμεσου μέλλοντος θα διακωμωδούν εκείνες τού κοντινού παρελθόντος. Τώρα πλέον αρκεί, ενδείκνυται, ή ίσως επιβάλλεται, να γνωρίζει κανείς μόνον όσα θα χρησιμοποιεί. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Αρκετά ελπιδοφόρα και αναμφισβήτητα θετική. Τώρα που ο φωτογράφος δεν μπορεί πλέον να ερωτευτεί τα εργαλεία και αφού έχει πλέον συνειδητοποιήσει απόλυτα τη θετική αλλά και την αρνητική προσφορά τής συχνά άσκοπης και άχρηστης τεχνολογικής εξέλιξης, ήρθε η ώρα να ερωτευτεί τη διαδικασία. Κάτι που ανάμεσα στα εργαλεία και στο αποτέλεσμα, ανάμεσα στον εγωισμό τού εξοπλισμού και τής δόξας, είχε προ πολλού λησμονήσει. Ότι, δηλαδή, η φωτογραφία είναι πριν από όλα μια πράξη, μια διαδικασία, και πως αν κανείς δεν είναι μόνιμα ερωτευμένος με αυτήν ούτε μπορεί ούτε πρέπει να συνεχίζει.