Οι φωτογραφίες του Σπύρου Πολυτάρχου είναι δυνατόν να κατανεμηθούν σε δύο φαινομενικά διαφορετικές κατηγορίες. Ασπρόμαυρες «ονειρικές» και έγχρωμες «ζωγραφικές». Και δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι οι κατηγορίες αυτές έχουν τουλάχιστον την αρετή της σαφήνειας. Ταυτόχρονα όμως υιοθετούν και την ευκολία της απλούστευσης. Διότι κάθε διάσταση από αυτές τις δύο ενυπάρχει στην άλλη, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να γίνεται πιο σύνθετο, πιο αφηρημένο, πιο φωτογραφικό. Μια νοερή ανάμιξη των φωτογραφιών θα έδειχνε ότι ο «κόσμος» του Πολυτάρχου δεν είναι ούτε ονειρικός, ούτε ζωγραφικός, αλλά ποιητικός. Και ότι η ευθεία αποτύπωση των αναγεννησιακών προσώπων με την πλασματική (και πλαστική) αληθοφάνεια των χρωμάτων δεν είναι παρά η άλλη (αντίστοιχη όμως) πλευρά της ασπρόμαυρης εκδοχής των ονειρικών αναμνήσεων, δηλαδή οι δύο πλευρές του ασυνειδήτου.

Πλάτων Ριβέλλης