fbpx

087. Δάκρυα χαράς

Δευτέρα, 28 Αυγούστου 2017 09:30

Το ογδοηκοστό έβδομο video των "Μικρών Μονόλογων από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη" (σειρά 2η, 2017).

Δάκρυα χαράς

Όταν ερχόμαστε σε επαφή με ένα σημαντικό έργο τέχνης, γινόμαστε αποδέκτες αυτής της γοητείας, της ακτινοβολίας, της δύναμης του έργου και αυτό μας προκαλεί μια συγκίνηση. Συγκίνηση στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει χαρά, σημαίνει σύνθετη χαρά, σημαίνει ιδιότυπη χαρά, σημαίνει πολύ μεγάλη και βαθιά χαρά. Ο οργανισμός προφανώς πρέπει να αντιδράσει σε αυτό. Ένας συνήθης τρόπος αντίδρασης είναι η επικοινωνία με κάποιον άλλο που νομίζουμε ότι θα μοιράζεται μαζί μας την ίδια συγκίνηση. Η επικοινωνία αυτή πρέπει να πάρει τη μορφή των λόγων. Επομένως η συγκίνηση αυτή θα αλλοιωθεί κατά κάποιον τρόπο, δεν θα έχει την πρώτη της ακεραιότητα. Ένας άλλος τρόπος, που σε μερικούς συμβαίνει συχνότερα σε άλλους λιγότερο ή και ποτέ, είναι τα δάκρυα. Τα λεγόμενα δάκρυα χαράς. Το να έχουμε δάκρυα δεν είναι ένδειξη λύπης -δεν μιλώ για κλάμα, το κλάμα είναι μια πιο νευρική αντίδραση- είναι η αντίδραση του οργανισμού που πρέπει να εκτονωθεί, πρέπει να βγάλει, να γλιτώσει, να ξεφορτωθεί αυτή την πολύ μεγάλη συγκίνηση που τον βαραίνει, μία αντίδραση που είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονη ανάλογα με την εποχή στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, τον ψυχισμό του και όλα αυτά. Προφανώς δεν είναι δείγμα ποιότητας, ούτε δείγμα ευαισθησίας, απλώς με τον τρόπο αυτό θέλω να καθησυχάσω μαθητές μου που με έχουνε συχνά ρωτήσει γιατί και εκείνοι έχουν διαπιστώσει στον εαυτό τους αυτό το φαινόμενο. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν αναφερθεί στα δάκρυα. Ο Kazuo Ono ένας σπουδαίος Ιάπωνας χορευτής και χορογράφος είχε γράψει ότι δεν με ενδιαφέρει ο θεατής να καταλάβει οτιδήποτε από το έργο μου, μου αρκεί να αρχίσει να κλαίει. Ο Tadeusz Kantor, ένας επίσης πολύ σπουδαίος άνθρωπος του θέατρου από την Πολωνία, ο οποίος ήταν και ηθοποιός και σκηνοθέτης, έλεγε ότι για να στήσω μία παράσταση ξεκινώ από τη μουσική που έχω διαλέξει για αυτήν, την ακούω με τις ώρες μέχρι που αρχίζουν τα δάκρυα να τρέχω στα μάγουλα μου και τότε αρχίζω να φτιάχνω την παράσταση. Επομένως, η σχέση των δακρύων χαράς, της εκτόνωσης του οργανισμού μας και της ποιότητας της συγκίνησης ενός έργου τέχνης είναι πολύ γνωστή και αποδεκτή. Δεν πρέπει ούτε να αισθανόμαστε αμήχανα αν αυτό μας συμβαίνει, ούτε να θεωρούμε ότι όταν δεν μας συμβαίνει δεν έχουμε επαρκώς συγκινηθεί. Είναι απλώς μία εκδήλωση, μία εκτόνωση του οργανισμού απέναντι σε μια πολύ μεγάλη ένταση.