Η σύγκρουση μέσα στη φωτογραφία
Η εποχή μας φαίνεται να μην εμπιστεύεται πάρα πολύ τα έργα τέχνης. Γι’ αυτό και έχει εφεύρει έναν ολόκληρο κόσμο γύρω από αυτά που τα υποστηρίζει, υποτίθεται. Ιδέες, λεζάντες, θεωρίες, επιμελητές, δημοσιογράφους, υποστηρικτές. Στην πραγματικότητα οτιδήποτε συμβαίνει στην τέχνη πρέπει να είναι μέσα στο έργο τέχνης είτε αυτό είναι μουσικό κομμάτι, είτε είναι ζωγραφικός πίνακας, είτε είναι χορογραφία. Οποιαδήποτε αναφορά προσπαθεί να το στηρίξει απέξω είναι σαν μια ομολογία αδυναμίας του καλλιτέχνη και του έργου. Οι συγκρούσεις είτε αυτές είναι ας πούμε ιδεολογικές, είτε συναισθηματικές, είτε εικαστικές, είτε ιστορικές, πρέπει να είναι μέσα στο έργο τέχνης και με τους όρους του έργου τέχνης. Αν λοιπόν μια φωτογραφία έχει αξία, πρέπει να την αντλήσει από το ίδιο το κάδρο της και από τα ίδια περιεχόμενα που περιλαμβάνει και απεικονίζει, όχι από αναφορές, παραπομπές, κλείσιμο ματιού, λεζάντες, concept, ιδέες, πολιτικές διαστάσεις, εντάξεις στην κοινωνία και ούτω καθεξής. Ένα έργο είναι σημαντικό όχι για τη θέση του στην κοινωνική πολιτική ιστορία, ούτε για την αξία που του δίνει η κοινωνία, αλλά για τη θέση που έχει πάρει ο δημιουργός μέσα στην ιστορία της τέχνης και ανάμεσα στους άλλους δημιουργούς. Το έργο είναι μία παλαίστρα μέσα στην οποία παλεύει ο δημιουργός με οτιδήποτε προηγήθηκε στην τέχνη αυτή και όλα πρέπει να λυθούν μέσα στο πλαίσιο του έργου. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τις τέσσερις πλευρές της φωτογραφίας, οτιδήποτε ξεφεύγει από το συγκεκριμένο κομμάτι εικόνας δεν βοηθάει την φωτογραφία, απλώς προδίδει την αδυναμία της. Οι συγκρούσεις πρέπει να περιέχονται μέσα στο έργο τέχνης.