fbpx

103. Προσωπική προσέγγιση

Δευτέρα, 18 Δεκεμβρίου 2017 11:00

Το εκατοστό τρίτο video των "Μικρών Μονόλογων από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη" (σειρά 2η, 2017).

Προσωπική προσέγγιση

Ο κυριότερος λόγος που εξακολουθώ να έχω μετά από τόσα χρόνια τέτοιο μεγάλο κέφι να βλέπω φωτογραφίες και τόσο μεγάλη ελπίδα κάθε φορά που αντικρίζω τους νέους μαθητές μου σε ένα νέο μάθημα είναι γιατί πάντοτε κρύβεται μία προσωπική προσέγγιση, την οποία ελπίζω ο μαθητής -και μελλοντικός φωτογράφος- να μπορέσει να αφήσει ελεύθερη να εκφραστεί. Αυτό που ζητούμε δηλαδή είναι κάτι όχι καινούργιο με την έννοια της πρωτοτυπίας αλλά κάτι γνήσιο. Εντούτοις, αυτό το κομμάτι είναι ίσως από τα πιο δύσκολα που μπορεί να καταλάβει (ή να μην καταλάβει) ένας μαθητής. Τι θα πει προσωπική προσέγγιση; Δεν θα πει γούστα, προτιμήσεις, πολιτικές απόψεις και ούτω καθεξής. Εάν έφερνα ένα παράδειγμα που δεν μπορεί να είναι αληθινό, αλλά ας το δούμε φανταστικά, θα το καταλαβαίναμε ίσως περισσότερο όλοι. Αν πάρουμε ένα παιδί που δεν έχει δει ποτέ του φωτογραφία και του δώσουμε μία μηχανή, αποκλείεται να μην κάνει προσωπική φωτογραφία, να μην έχει μια προσωπική προσέγγιση, διότι απλούστατα δεν έχει άλλη. Όσο μεγαλώνουμε και μορφωνόμαστε, εκπαιδευόμαστε, αλλά απέχουμε πολύ από το να γίνουμε σοφοί. Φορτώνουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας, το μυαλό μας με διάφορα συγκεκριμένα πράγματα, όπως είναι η φωτογραφίες των άλλων, οι φωτογραφίες που θαυμάζουμε, τα έργα τέχνης, ιδέες, απόψεις και φυσικά και γεγονότα της ζωής μας. Και όλα αυτά παίρνουν πολύ πιο εύκολα τη θέση της προσωπικής μας προσέγγισης, γιατί η προσωπική προσέγγιση απαιτεί από μας μια μεγάλη καλλιέργεια και μία μεγάλη -θα έλεγα- προσοχή ενός τεχνίτη. Δουλεύοντας τη φωτογραφία, μαθαίνοντας πώς να χειριζόμαστε το μέσο, στην ουσία προφυλασσόμαστε από την εύκολη χρήση των έτοιμων να απαντήσεων. Άρα, η προσωπική προσέγγιση δεν είναι κάτι που κατακτιέται την πρώτη μέρα. Κατακτιέται αφού κυριαρχήσουμε με κάποιο τρόπο πάνω στο λεξιλόγιο του μέσου της φωτογραφίας, έτσι ώστε ανεπηρέαστοι από αυτά που δεν είναι δικά μας (δικά μας είναι οι εμπειρίες μας, είναι οι αναμνήσεις μας, είναι ο χαρακτήρας μας και οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες που αγαπάμε), να καταφέρουμε κάποια στιγμή να παντρέψουμε το παρελθόν μας, τον ψυχισμό μας με τις προτιμήσεις μας. Τότε θα έχουμε μια προσωπική μάτια πάνω στον κόσμο. Αυτό δεν κατακτιέται ούτε με βιβλία, ούτε με internet, ούτε με πολλές ώρες δουλειάς όπως νομίζουν μερικοί. Αλλά με μια μικρή προσπάθεια να γίνουμε ελαφρώς πιο σοφοί πλησιάζοντας το επίπεδο ενός μικρού παιδιού, στο οποίο όμως θα έχουμε προσθέσει τη γνώση που θα μας βοηθήσει να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της τέχνης. Όταν αυτή η προσωπική προσέγγιση αρχίσει να φαίνεται, μας δίνει πολύ μεγάλη χαρά είτε είμαστε θεατές είτε δημιουργοί.