fbpx

016. Διαδικασία επιλογής φωτογραφιών

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2016 09:30

Το δέκατο έκτο από τη σειρά videos "Μικροί Μονόλογοι από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη".

Διαδικασία επιλογής φωτογραφιών

Υπάρχουν πολλές θεωρίες και πολλές σκέψεις σχετικά με το ποια είναι η σωστή διαδικασία που πρέπει να ακολουθεί ένας φωτογράφος. Δεν υπάρχει σωστή διαδικασία. Πρέπει ο κάθε φωτογράφος να επιλέξει τη δική του. Αλλά όταν την επιλέξει, πρέπει να τη σεβαστεί, γιατί είναι το πλαίσιο πειθαρχίας μέσα στο οποίο κινείται. Ένα πλαίσιο που βλέπουμε, για τους ζωγράφους ας πούμε, να έχει πολύ πιο αυστηρά καθοριστεί από τον καθένα τους. Μερικοί ζωγράφοι δουλεύουν μόνο σε έναν συγκεκριμένο χώρο, άλλοι δουλεύουν με ωράριο σα να ήταν υπάλληλοι. Πρέπει λοιπόν ο φωτογράφος να βάλει στον εαυτό του ορισμένα όρια πειθαρχίας. Ας πούμε λοιπόν ότι το πρώτο όριο είναι ότι η φωτογραφία όταν τραβιέται, κατά τη διάρκεια της λήψης, δεν πρέπει να επηρεάζεται από το αποτέλεσμα. Ο φωτογράφος πρέπει να είναι αμέτοχος του αποτελέσματος, πρέπει να είναι συγκεντρωμένος μόνο σε αυτό που είναι μπροστά στον φακό του. Άρα τότε ούτε θα κρίνει αν έκανε καλή φωτογραφία, ούτε θα κοιτάξει τι φωτογραφίες έκανε για να τις διορθώσει εκ των υστέρων, ούτε θα αποφασίσει ποια να διαγράψει από τη μηχανή του, αν και πλέον έχει αυτή τη δυνατότητα. Απλώς θα τραβάει φωτογραφίες. Γυρίζοντας στον χώρο του, άγνωστο σε ποιο διάστημα (υπερβολικό όπως ο Winogrand που επί δέκα χρόνια δεν ήθελε να δει τις φωτογραφίες του, υπερβολικό και αν τρέξει στο σπίτι του να δει τις φωτογραφίες του) με έναν βαθμό χαλαρότητας θα κοιτάξει στον υπολογιστή του τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Εκεί πιστεύω ότι πλέον πρέπει πολύ γρήγορα και με μεγάλο δυναμισμό να αποφασίσει ποιες θα πετάξει. Παλιά δεν το κάναμε. Δεν το κάναμε διότι είχαμε φιλμ με 36 φωτογραφίες και τα κρατάγαμε και τα κάναμε κοντάκτ. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτός ο λόγος. Βλέπουμε από την αρχή ποιες φωτογραφίες είναι -για τη δική μας γνώμη- απαράδεκτες. Οι υπόλοιπες θα περιμένουν μια επόμενη κρίση μας. Δεν χρειάζεται να είναι οριστική την πρώτη μέρα. Θα επανέλθουμε με φρέσκο μυαλό να ξαναδούμε τις φωτογραφίες. Και, τέλος, θα μείνουμε σε έναν αριθμό φωτογραφιών, κατά πολύ μικρότερο από τις αρχικές λήψεις, που θα θεωρούμε ότι φωτογραφικά «στέκουν». Ότι φωτογραφικά έχουν λόγο ύπαρξης. Μερικοί αυτές τις φωτογραφίες τις κατατάσσουν σε κατηγορίες. Με αστεράκια, με βαθμολογίες, λέγοντας αυτή είναι η καλύτερη, αυτή είναι δεύτερη επιλογή, αυτή είναι η τρίτη επιλογή. Δεν νομίζω ότι αυτό σε κάτι βοηθάει τον φωτογράφο. Το σημαντικό είναι ότι θα έχει πλέον έναν όγκο δουλειάς, τον οποίο θα έχει αποδεχτεί κατά κάποιο τρόπο και από αυτόν τον όγκο δουλειάς θα αρχίσει σιγά-σιγά να διαμορφώνει αυτό που λέμε portfolios, δηλαδή σύνολα δουλειάς που να έχουν κάποια συγγένεια μεταξύ τους. Πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι -και εκεί μας βοηθάει τρομακτικά η ψηφιακή τεχνολογία- η δυνατότητα που μας δίνει ο υπολογιστής για μελέτη της δουλειάς που έχουμε κάνει. Πώς δηλαδή μπορεί  να γίνουμε θεατές των φωτογραφιών μας και να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που συνδέει τις παλαιότερες με τις νεότερες, ποιο είναι το νήμα που εκφράζει την προσωπική μας πρόταση και με βάση αυτό να προχωρήσουμε στα επόμενα αλλά και να διαμορφώσουμε τα portfolios.