fbpx

021. Φωτογραφία και ζωγραφική (2) - Φωτογραφικές πωλήσεις

Δευτέρα, 23 Μαϊος 2016 09:30

Το εικοστό πρώτο από τη σειρά videos "Μικροί Μονόλογοι από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη".

Φωτογραφία και ζωγραφική (2) - Φωτογραφικές πωλήσεις

Στην προσπάθεια ανταγωνισμού και μίμησης της ζωγραφικής από μέρους της φωτογραφίας έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθεί ένας τρόπος αυτή η αέναη αναπαραγωγή του μη-πρωτοτύπου της φωτογραφίας, δηλαδή η παραγωγή αντιτύπων, αντιγράφων, να περιοριστεί ούτως ώστε τα εναπομείναντα να αποκτούν αξία. Πλασματικά λοιπόν αποφασίστηκε από τον κόσμο της τέχνης -και όταν λέω τον κόσμο της τέχνης, εννοώ την αγορά της τέχνης- να περιοριστεί ο αριθμός των αντιτύπων της φωτογραφίας. Πλασματικά, φυσικά, αφού πάντα ένα αρνητικό μπορεί να αναπαράγει άπειρα αντίγραφα και πάντοτε ένα αρχείο μπορεί και αυτό -ακόμα περισσότερο και με ακόμα μεγαλύτερη πιστότητα- να αναπαράγει τις φωτογραφίες, δηλαδή τα ίχνη. Στην αγορά της φωτογραφίας επικράτησε ο περιορισμένος αριθμός αντιτύπων αυθαίρετα. Ας πούμε, μια φωτογραφία θα κυκλοφορήσει σε πέντε αντίτυπα, και αν χρειαστεί να πουληθούν περισσότερα, δεδομένου ότι μια φωτογραφία μπορεί να έχει μεγάλη φήμη, απλώς θα αλλάξουν λίγο οι διαστάσεις, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για νέα σειρά, και αυτό εις το διηνεκές, και αν χρειαστεί κάποιος να πουλήσει και μια φωτογραφία που είναι εκτός των αριθμημένων αντιτύπων, δεν έχει παρά να δηλώσει ότι είναι από τη συλλογή, από το αρχείο, του φωτογράφου. Όλα αυτά λειτουργούν στην αγορά σήμερα, αλλά για μένα είναι λίγο μια μικρή εξαπάτηση, ή μια μικρή προδοσία του κοινού νου, ή μια μικρή -να το πω πιο απλά και σε πιο απλά ελληνικά- κοροϊδία του εαυτού μας και των άλλων. Η φωτογραφία έχει μια αξία και έχει την αξία που της δίνει ο κόσμος, η αγορά, αλλά αυτή η αξία δεν είναι η αξία της μοναδικότητας. Παράλληλα με την αρίθμηση έχει βρεθεί και μια άλλη έξυπνη ιδέα, αυτή που ονομάστηκε vintage print, δηλαδή μια φωτογραφία παλιά, η οποία -παλαιότερα- ήταν αυτή που είχε τυπωθεί από τον ίδιο τον φωτογράφο, στη συνέχεια επεκτάθηκε σε αυτήν που έχει τυπωθεί τα τελευταία Χ χρόνια (τώρα τελευταία λένε πέντε χρόνια μετά από τη στιγμή της λήψης) κοκ. Όλα σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το βασικό δυναμικό που έχει μια φωτογραφία που είναι η δυνατότητα αέναης, πολλαπλής πανομοιότυπης αναπαραγωγής. Επομένως, όταν βλέπουμε μια φωτογραφία στον τοίχο, δεν διαφέρει ιδιαίτερα από ένα εξαιρετικό τύπωμα σε ένα πολύ ωραίο βιβλίο, ενώ όταν βλέπουμε έναν πίνακα στον τοίχο, όσο ωραία και να είναι η εκτύπωση σε ένα βιβλίο υψηλού επιπέδου, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο, αφού μπροστά στον πίνακα είμαστε ακριβώς στη θέση που είχε ο ζωγράφος, ατενίζουμε αυτό που έβλεπε ο ζωγράφος, είμαστε μπροστά στο χέρι του ζωγράφου, έχει ακριβώς μια άλλη διάσταση και ενδεχομένως από πλευράς τιμών μπορεί να εκμεταλλευτεί και το στοιχείο της μοναδικότητας.