fbpx

030. Προεπιλογές στη μηχανή

Δευτέρα, 25 Ιουλίου 2016 17:53

Το τριακοστό από τη σειρά videos "Μικροί Μονόλογοι από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη".

Προεπιλογές στη μηχανή

Οι ψηφιακές μηχανές κάνουν τα πάντα ευκολότερα, με μεγαλύτερη σιγουριά και με μικρότερο κόστος. Εντούτοις, ένα δύο πράγματα πρέπει και πάλι να προσέξει κανείς, για να μην πέσει στην ευκολία και στη φλυαρία γενικά της ψηφιακής τεχνολογίας. Το πρώτο είναι ότι πλέον εκτός από το σκόπευτρο υπάρχει και μια οθόνη. Ο φωτογράφος πρέπει να προτιμάει να κάνει τη φωτογραφία κοιτάζοντας μέσα από το σκόπευτρο και μόνο σε έσχατη ανάγκη να χρησιμοποιεί ως προσοφθάλμιο την οθόνη. Η ανάγκη αυτή προκύπτει συνήθως όταν η θέση της μηχανής είναι τέτοια (χαμηλά, ψηλά, λοξά) που δεν βολεύει η χρήση του προσοφθαλμίου, του σκοπεύτρου, του viewfinder. Ο λόγος που πρέπει να προτιμάει κανείς το viewfinder, το σκόπευτρο, είναι διότι όταν κοιτάζει την οθόνη στην πραγματικότητα βλέπει και μια έτοιμη φωτογραφία. Και αυτό δεν είναι καλό διότι δεν πρέπει να διορθώνει τη φωτογραφία του ως φωτογραφία. Πρέπει να μένει προσκολλημένος σε αυτό που είναι μπροστά από τον φακό του, δηλαδή στη ζωή, στα γεγονότα και μόνον όταν γυρίζει σπίτι του να κρίνει αυτό που έκανε ως φωτογραφία. Παρ’ όλα αυτά μερικές φορές η οθόνη λύνει τεχνικά προβλήματα, αρκεί την ώρα εκείνη να μην κρίνουμε αυτό που τραβάμε ως φωτογραφία όπως το βλέπουμε στην οθόνη και όπως θα το δούμε εκ των υστέρων που θα το κρίνουμε φωτογραφικά. Το δεύτερο θέμα είναι ότι επειδή μας δίνει η φωτογραφική μηχανή της ψηφιακής εποχής άπειρες δυνατότητες, δεν πρέπει να πελαγοδρομούμε ψάχνοντας κάθε φορά ποια θα επιλέξουμε, αλλά θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουμε ξεκαθαρίσει ποια επιλογή μάς ταιριάζει, π.χ. όσον αφορά τους αυτοματισμούς, την εστίαση, την επιλογή του τρόπου φωτομέτρησης, και εκεί να μείνουμε. Να μην αλλάζουμε. Πρώτα-πρώτα αλλάζοντας κινδυνεύουμε να κάνουμε λάθη ξεχνώντας τι έχουμε επιλέξει και δεύτερον απασχολούμαστε με τεχνικά θέματα που δεν βοηθούν τη δημιουργική πλευρά τής φωτογραφίας. Άρα επιλέγουμε αυτό που ταιριάζει σ’ εμάς και το κρατάμε και δεν ασχολούμαστε άλλο με αυτό. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι να επιλέγουμε τις πλευρές της φωτογραφίας μέσα από δύο-τρεις το πολύ πιθανότητες που έχουμε εκ των προτέρων αποφασίσει. Λόγου χάριν παλιά αυτό που καθόριζε τις διαστάσεις της φωτογραφίας μας ήταν το είδος της μηχανής. Αν θάταν τριανταπεντάρα, αν θάταν έξι επί έξι, ή πανοραμική ή δύο-τρεις ακόμα επιλογές. Σήμερα οι επιλογές είναι άπειρες, ακόμα και αυτό που λέγεται στην αμερικάνικη ορολογία custom, δηλαδή ό,τι θέλουμε εμείς. Θεωρώ ότι έτσι δεν φτιάχνουμε κάδρο, χανόμαστε, γι’ αυτό και καλύτερα να επιλέξουμε ποια διάσταση μας ταιριάζει, αν θα είναι το δύο προς τρία, η παλιά διάσταση των τριανταπέντε χιλιοστών, το τέσσερα προς τρία, ή το ένα προς ένα -το τετράγωνο- ή ένα είδος πανοραμικού, πάντως όχι κάθε φορά να αλλάζουμε στη μηχανή μας και να αλλάζουμε και στο κροπάρισμα αναλογία διαστάσεων. Είναι καλό οι διαστάσεις να είναι σε μία, δύο, τρεις το πολύ, επιλογές. Αυτό θα μας διευκολύνει αφάνταστα και στη δημιουργία ενός βιβλίου, αλλά και στην έκθεση των φωτογραφιών μας στον τοίχο.