Διασκέδαση και τέχνη
Όλες οι τέχνες και κυρίως οι τέχνες της εικόνας, όπως είναι οι σύγχρονες τέχνες του κινηματογράφου και της φωτογραφίας, έχουν να κάνουν με πολλές μορφές ερασιτεχνικές. Δεν αναφέρομαι στις επαγγελματικές, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές και μας διασκεδάζουν. Η φωτογραφία που κάνουμε για πλάκα, ο κινηματογράφος που βλέπουμε το βράδυ για να ξεχαστούμε, να φύγει το μυαλό μας από τα προβλήματα της ημέρας, μπορεί να είναι έργα με καλαισθησία ή με ακαλαισθησία, έργα ενδιαφέροντα ή βαρετά, αλλά πάντως είναι αυτό που λένε στα αγγλικά entertainment, είναι διασκέδαση. Και τη χρειαζόμαστε αυτή τη διασκέδαση. Χρειαζόμαστε και τη φωτογραφία-διασκέδαση και τον κινηματογράφο-διασκέδαση. Όταν όμως μπούμε στον χώρο της τέχνης τα πράγματα δυσκολεύουν, σοβαρεύουν, αλλά και γι’ αυτό γίνονται και πιο ενδιαφέροντα. Ο μόνος λόγος να ασχοληθούμε με την τέχνη, που είναι πιο κουραστική από τη διασκέδαση χωρίς καμία αμφιβολία, είναι διότι η απόλαυση είναι μεγαλύτερη, διαρκέστερη, σε βάθος, επαναλαμβανόμενη και μεταμορφωνόμενη. Ενώ η απόλαυση της διασκέδασης είναι δεδομένη στον χρόνο και δεδομένη στο αποτέλεσμα. Και δεν επαναλαμβάνεται. Άρα ο πρόσθετος κόπος, ο διανοητικός και ο σωματικός, που απαιτεί η τέχνη για να την προσεγγίσουμε ανταμείβεται με πολύ μεγαλύτερη και διαρκέστερη και βαθύτερη απόλαυση. Το να συγχέουμε την τέχνη με τη διασκέδαση είναι λάθος. Το να τοποθετούμε συγκεκριμένα όρια ανάμεσα στην τέχνη και τη διασκέδαση δεν είναι μόνο λάθος είναι και αδύνατον. Απλώς να αντιληφθούμε ότι μπορεί το ίδιο μέσο να υπηρετεί -και να υπηρετεί με αποτελεσματικότητα και σεβασμό- και τη διασκέδαση και την τέχνη με διαφορετικό τρόπο.