Δημοσιογραφική φωτογραφία
Ανάμεσα στις εφαρμοσμένες μορφές φωτογραφίας ίσως η πιο δημοφιλής είναι η δημοσιογραφική φωτογραφία, το κομμάτι δηλαδή που ασχολήθηκε με την προβολή της ζωής των ανθρώπων. Αυτό είναι ελκυστικό, είναι ενδιαφέρον, έχει μια ηθική βαρύτητα και γι’ αυτό η φωτογραφία αυτή αγαπήθηκε πολύ. Όταν πρωτοεμφανίστηκε, ο κόσμος ήταν ακόμα αθώος και ίσως βοήθησε στην ευαισθητοποίησή του. Σήμερα όμως ο κόσμος όχι απλώς δεν είναι αθώος, αλλά έχει υποστεί ένα είδος μιθριδατισμού, έχει εξοικειωθεί με όλα αυτά που δείχνουν οι φωτογραφίες, με αποτέλεσμα ο φωτογράφος, για να διακρίνεται, να πρέπει κάθε φορά να υπερβαίνει τον εαυτό του σε εντυπωσιακές, θεματικές ή φορμαλιστικές, προσεγγίσεις. Το κακό χειροτέρεψε από τη στιγμή που φωτογράφος της δημοσιογραφικής εικόνας, και όλη η κοινωνία, θεώρησε ότι ποιότητα σημαίνει και καλλιτεχνική διάσταση. Με αποτέλεσμα οι δημοσιογραφικές φωτογραφίες να μετατραπούν σε φορμαλιστικές ακροβασίες, όταν η φόρμα είναι απαραίτητο να υποβαθμίζεται μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό περιεχόμενο όπως είναι τα θέματα της δημοσιογραφικής φωτογραφίας και όταν η φωτογραφία δεν θα έπρεπε να είναι μια λαϊκιστική εικονογράφηση ενός γεγονότος που περιγράφεται στην πλαϊνή στήλη από τον κανονικό δημοσιογράφο. Για να καταλάβουμε πόσο δυσάρεστη είναι αυτή η εισβολή της καλλιτεχνίζουσας πλευράς, ας σκεφτούμε για λίγο πώς θα μας φαίνονταν τα πολιτικά άρθρα ή οι αναλύσεις των δημοσιογράφων του γραπτού λόγου, αν ο καθένας από αυτούς θεωρούσε τον εαυτό του και έναν ποιητή του λόγου με αποτέλεσμα να γράφει με ποιητικές εκφράσεις. Όχι απλώς δεν θα ήταν αποτελεσματική η είδηση, αλλά θα ήταν και αποκρουστική. Επομένως, θα πρέπει και η δημοσιογραφία να καταλάβει ότι υπάρχει ένας χώρος για τη φωτογραφία που δεν είναι εικονογράφηση, και μάλιστα μελοδραματική εικονογράφηση, των γεγονότων. Έχουν αρχίσει, είναι αλήθεια, μερικά έντυπα και σοβαρές εφημερίδες της Ευρώπης να υιοθετούν αυτή τη στάση και να συνοδεύουν μία είδηση, ένα άρθρο, με μια φωτογραφία, σχεδόν αφηρημένη θάλεγε κανείς, δηλαδή που να μην έχει άμεση σχέση με την είδηση, να μην εικονογραφεί την είδηση, έτσι ώστε να μάθει και ο θεατής ότι η είδηση υπάρχει στον γραπτό λόγο και η φωτογραφία έχει τον δικό της ρόλο που δεν είναι η απλή εικονογράφηση του γραπτού λόγου.