Ένα σημαντικό ζήτημα είναι, τι κάνει κανείς τις φωτογραφίες που τραβάει. Τώρα που ζούμε την ψηφιακή εποχή, πιστεύω ότι, αφού επιλέξουμε τις φωτογραφίες που προτιμούμε, είναι καλό να τις τυπώνουμε. Πιστεύω ότι, ακόμα, το τύπωμα, τουλάχιστον για τη δική μου γενιά, αποκαλύπτει βαθύτερα την ποιότητα ή τη μετριότητα της φωτογραφίας. Άρα οι φωτογραφίες στις οποίες καταλήγουμε είναι καλό να τυπώνονται -οι εκτυπώσεις πια είναι φτηνές, οι printers είναι προσιτοί- και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα είναι ότι, παρά το ότι χαρήκαμε εμείς και οι φίλοι μας, είναι καλό αυτή η φωτογραφία να αποκτά ένα κοινό, να πηγαίνει παραέξω. Οι τρόποι να το κάνει αυτό είναι ή μια έκθεση ή μια έκδοση. Η έκδοση είναι αυτό που προτιμούν όλοι οι φωτογράφοι, πλην όμως το κόστος είναι αρκετά υψηλό και δεν είναι πάντα εύκολο. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να περιμένει κανείς το τέλος της ζωής του για να βγάλει ένα βιβλίο, μικρό ή μεγάλο, δεν πιστεύω ότι πρέπει να είναι σπουδαίος φωτογράφος για να κάνει μια έκθεση, αρκεί η επιλογή τόσο των χαρακτηριστικών του βιβλίου όσο και των συνθηκών της έκθεσης να είναι στα μέτρα του. Δηλαδή, δεν θα πάει να κάνει κανείς ένα τεράστιο βιβλίο δήθεν αναδρομικό όταν είναι νέος φωτογράφος και νέος στην ηλικία, όπως και δεν θα κάνει μία έκθεση με φοβερή προβολή σε ένα μεγάλο μουσείο, προτού αισθανθεί ότι πατάει καλά στα πόδια του. Σημαντικό βρίσκω να επιλέγει ο φωτογράφος τον χώρο και τις συνθήκες της έκθεσης σύμφωνα με τον χαρακτήρα του, με τον τρόπο της ζωής του, με τις παρέες του, με τις προτιμήσεις του. Μπορεί θαυμάσια να κάνει μια έκθεση σε ένα μουσείο περίοπτης προβολής και ταυτόχρονα ή παράλληλα ή μετά σε ένα μπαράκι στο οποίο συχνάζει. Πρέπει δηλαδή η έκθεση να μπει μέσα στον ρυθμό και στο είδος της ζωής του. Αν κάνει ομαδική έκθεση είναι πολύ σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, να επιλέξει κάτω από ποιες συνθήκες θα γίνει, με ποιους άλλους φωτογράφους και κάτω από ποιον επιμελητή. Επιλέγει κανείς όχι μόνο τον χώρο της έκθεσης, όχι μόνο τον τρόπο της έκθεσης, αλλά και τον επιμελητή του, τον οποίον εμπιστεύεται και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεκθέτει. Σε εκθέτει ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους συνεκθέτεις. Τώρα, ένα πράγμα που έχω δει χρόνια και που με έχει τραυματίσει είναι πώς οι άνθρωποι χάνουν το μέτρο από την ώρα που αρχίζει η προβολή. Η προβολή δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν θα αναπτερωθεί το ηθικό και ο εγωισμός του ανθρώπου επειδή θα δει τις φωτογραφίες του στον τοίχο. Ο λόγος που κάνει την έκθεση είναι για να κάνει ένα σταμάτημα, μια άνω τελεία, στη δουλειά του, να δει τις φωτογραφίες του πώς λειτουργούν όταν έρθουν σε επαφή με ένα κοινό και αυτό να τον βοηθήσει να πάει παραπέρα. Να βάλει δηλαδή μερικούς μικρούς σταθμούς στην πορεία της δουλειάς. Μια έκθεση ή μια έκδοση δεν είναι ούτε το Α ούτε το Ω της ζωής του και της δουλειάς του, ούτε αυτό με το οποίο θα πρέπει να μετρήσει τον εγωισμό του και την ποιότητα της ζωής του ή της φωτογραφικής του δουλειάς. Επομένως είμαι πολύ υπέρ της προβολής, αρκεί η προβολή να γίνεται πάντα με το μέτρο του καθενός μας.