Υπάρχει ένα στοιχείο που διαφέρει η φωτογραφία από τη ζωγραφική και είναι ένα στοιχείο που αξίζει να επισημάνει κανείς όχι για να διαιωνίσει μία διαμάχη των δύο μορφών της τέχνης, αλλά για να καταλάβει πώς λειτουργεί η φωτογραφία. Η φωτογραφία δεν έχει υλικότητα, ενώ η ζωγραφική έχει ξεκινώντας ήδη από το έργο τέχνης, που στη ζωγραφική υπάρχει ως αντικείμενο, ενώ στη φωτογραφία υπάρχει ως αντίγραφο ή αντίτυπο, επομένως δεν υπάρχει πρωτότυπο, ακριβώς όπως συμβαίνει με την ποίηση ή με τον κινηματογράφο. Στη ζωγραφική οτιδήποτε σχετίζεται με αυτήν έχει υλικότητα. Η υπογραφή. Ορθώς υπογράφει ο ζωγράφος, διότι υπογράφει το συγκεκριμένο αντικείμενο, το συγκεκριμένο έργο και η υπογραφή του είναι δια χειρός του, είναι ιδιόχειρη. Η φωτογραφία δεν είναι λογικό, ούτε πρέπει, να υπογράφεται. Υπογράφεις κάπου, πίσω ή στο περιθώριο, το αντίτυπο. Βεβαιώνεις ότι είναι αντίτυπο. Αλλά δεν υπογράφεις κάτι που δεν είναι πρωτότυπο. Άρα η μη υλικότητα της φωτογραφίας, δεν επιτρέπει την υπογραφή. Και στο κάτω-κάτω πώς θα υπογράψεις ιδιοχείρως κάτι που δεν έγινε ιδιοχείρως. Άρα ξεκινάμε από κει και φτάνουμε στο χρώμα. Το χρώμα στη φωτογραφία είναι κόκκινο επειδή κόκκινο είναι το αίμα, πράσινο είναι το γρασίδι. Στη ζωγραφική όμως δεν ενδιαφέρει αν το γρασίδι είναι πράσινο. Το γρασίδι μπορεί να μπλε. Γιατί; Διότι το μπλε μετράει. Όχι το μπλε ως χρώμα της θάλασσας. Το μπλε στη φωτογραφία είναι θάλασσα, ουρανός, φόρεμα. Το μπλε στη ζωγραφική είναι μπλε. Δεν μπορεί λοιπόν να πει κανείς: σε αυτή τη φωτογραφία το σημαντικό είναι το κόκκινο χρώμα. Ενώ αυτό μπορεί να το πει στη ζωγραφική. Το μέγεθος, έπειτα. Ένας πίνακας είναι μικρός, ένας πίνακας είναι μεγάλος. Έχει τις δικές του διαστάσεις. Πρώτα από όλα διότι είναι αντικείμενο. Άρα το αντικείμενο έχει σημασία να έχει μια θέση στον χώρο και δεύτερον διότι είναι μοναδικό. Η φωτογραφία δεν έχει διαστάσεις. Οι διαστάσεις της είναι αυτές που ταιριάζουν στην εκάστοτε χρήση της. Στο μεγάλο ή στο μικρό λεύκωμα. Στη μεγάλη ή στη μικρή αίθουσα έκθεσης. Η φωτογραφία είναι ίχνος. Βρίσκεται στον αέρα. Δεν έχει υλικότητα. Αν προσπαθήσει κανείς να επεκτείνει αυτή την έννοια της μη υλικότητας, πρώτον θα καταλάβει τις ουσιαστικές διαφορές από τη ζωγραφική, δεύτερον θα μπορέσει να αξιοποιήσει καλύτερα τη δύναμη της φωτογραφίας και τρίτον θα καταλάβει τη μοναδικότητα της φωτογραφίας απέναντι στις άλλες μορφές τέχνης. Ίσως έτσι τη σεβαστεί περισσότερο.