Φωτογραφία και ζωγραφική (4) - Ένα απλό και φτωχό μέσο
Ένα από τα προβλήματα που έφερε στη φωτογραφία ο εναγκαλισμός από την αγορά των καλών τεχνών είναι ότι, επειδή η φωτογραφία είναι ένα φτωχό μέσο, δεν μπορεί εύκολα να δημιουργηθεί μια πλασματική αύξηση των τιμών της, με αποτέλεσμα να προσπαθούν όσοι ασχολούνται με αυτούς τους χώρους να την κάνουν πιο πολύτιμη. Το πιο πολύτιμη, με ψεύτικη έννοια, είναι να κάνουν πιο δύσκολες τεχνικές, που δεν υπάρχει δύσκολη τεχνική (η φωτογραφία είναι απλή), να την κάνουν μοναδική περιορίζοντας τον αριθμό αντιτύπων (η φωτογραφία αναπαράγεται), να της κάνουν υπέρογκες διαστάσεις (ενώ οι διαστάσεις στη φωτογραφία δεν μετράνε), να την εκθέτουν με παράξενα κάδρα, με παράξενους συνδυασμούς, με παράξενα υλικά (με πλαστικά, με αλουμίνια, με διάφορα), για να υπερβούν τη βασική της ταυτότητα που είναι ένα πολύ απλό και φτωχό μέσο. Όσο απλό και φτωχό μέσο είναι η ποίηση, η οποία χρειάζεται ένα χαρτί και ένα μολύβι. Αν ο φωτογράφος χάσει μερικές βασικές έννοιες της φωτογραφικής ταυτότητας, δεν θα μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο για να εκφράσει αυτό που θέλει να πει. Η φωτογραφία είναι ένα πολύ απλό και φτωχό μέσο, όπου η τεχνική ακολουθεί ταπεινά τον δημιουργό χωρίς να μπαίνει στα πόδια του, η έκθεσή της πρέπει να υπακούει στον καλύτερο δυνατό τρόπο για να τη δει ο θεατής, νάναι καλά τυπωμένη, σε ένα βιβλίο που να μην κόβεται στη μέση όπως συχνά γίνεται για να φανεί πιο μεγάλη δισέλιδη, να είναι σε έναν τοίχο σε τέτοιο μέγεθος τυπωμένη ώστε να μπορεί να τη δει ο θεατής, χωρίς να πρέπει να κολλήσει τη μύτη του επάνω της ή να πάει τρία χιλιόμετρα πίσω για να τη δει, άρα ο χώρος και οι συνθήκες έκθεσης θα καθορίσουν το μέγεθος της εκτύπωσης και με ένα κάδρο ή ένα πασπαρτού που να μην παρεμβαίνει στη φτώχια της εικόνας, να μην την «καπελώνει», να μην την αναιρεί. Άρα όλα να είναι έτσι ώστε η φωτογραφία να μένει απλή και φτωχή. Και γι’ αυτό η συνοδεία της φωτογραφίας κατά την έκθεσή της ή την προβολή της με μουσικές ή με στίχους και με σχόλια και με λεζάντες τη βλάπτει. Η λεζάντα, αν πρέπει να υπάρχει, πρέπει να υπάρχει μόνο για να ορίζει το ποια είναι η φωτογραφία, νάχει ένα όνομα, όχι για να την ερμηνεύει ούτε για να τη συμπληρώνει, διότι και πάλι ο λόγος, όπως και η μουσική, όπως και η ποίηση θα αποδειχθούν πιο δυνατά στοιχεία από τη φωτογραφία και θα την ισοπεδώσουν. Άρα η φτώχια της φωτογραφίας είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευόμαστε και όχι να φοβόμαστε.