Η σύγχρονη τέχνη -και όταν λέμε σύγχρονη τέχνη εννοούμε την τέχνη των τελευταίων είκοσι-τριάντα περίπου ετών, μετά τον μοντερνισμό- επιχείρησε να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την προηγούμενη τέχνη, όπως πολύ σωστά είχε παρατηρήσει σε μία ταινία του στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ο Pasolini, διότι από τότε εκείνος το είχε καταλάβει. Ο καλλιτέχνης δεν θέλει να έχει κανέναν δεσμό με την τέχνη του παρελθόντος για να μην υπάρχουν κριτήρια να τον κρίνουν. Η σημερινή τέχνη λοιπόν (όχι όλη βέβαια, αυτή που προβάλλεται και πωλείται πολύ ακριβά) εκμεταλλεύεται το γεγονός του κοινωνικού ρόλου που έχει στις μέρες μας, της κοινωνικής σημασίας που πήρε, της προβολής που έχει και λόγω των υψηλών τιμών και λόγω των μεγάλων συλλεκτών και λόγω της ενασχόλησης μαζί της των μέσων επικοινωνίας και κόβει τις ρίζες με το παρελθόν, θεωρώντας ότι πλέον ο δημιουργός δεν είναι το Α και το Ω, αλλά η σημασία μεταπηδά από τον δημιουργό στο ίδιο το έργο τέχνης, του οποίου η σημασία κρίνεται από την κοινωνική αποδοχή, από το εύρος του κοινωνικού του ρόλου. Κατά συνέπεια όλοι όσοι ασχολούνται με το έργο και προβάλλουν τον ρόλο αυτό, πρωτίστως οι επιμελητές, δευτερευόντως οι θεωρητικοί και οι καθηγητές και οι δημοσιογράφοι, αποκτούν ίδια ή και μεγαλύτερη σημασία από αυτή που κάποτε είχε μόνον ο δημιουργός, χωρίς τον οποίο έργο τέχνης δεν θα υπήρχε. Άλλωστε σήμερα υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν αγγίζουν το έργο τέχνης, απλώς διευθύνουν έναν μεγάλο αριθμό τεχνιτών και εργατών, οι οποίοι υλοποιούν ιδέες, αφού οι ιδέες είναι αυτό που θα πουληθεί και όχι το αντικείμενο. Άρα φτάσαμε σε μια εποχή όπου η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία είναι το ζητούμενο και η ιδέα, δηλαδή ένα σλόγκαν, δηλαδή ένα μήνυμα, δηλαδή ένα concept, αποκτά την πρώτη σημασία και όχι πλέον το περιεχόμενο που ήταν ένα περιεχόμενο μυστηριώδες και βαθύ του έργου τέχνης συνδεδεμένο πάντα με την κοινωνία, αλλά πρωτίστως συνδεδεμένο με τον δημιουργό. Επομένως, ένα έργο τέχνης το οποίο πωλείται πολύ ακριβά, το οποίο διαδίδεται πάρα πολύ σε μία κοινωνία, από μόνο του έχει μια αξία, μια αξία που είναι πλέον απαλλαγμένη από τα δεσμά μιας σύγκρισης με την παλαιά τέχνη, με τα μεγάλα έργα τέχνης, με την ποιότητα των δημιουργών. Αντίθετα, είναι ένα έργο το οποίο μπορεί να εξηγηθεί, η σημασία του οποίου μπορεί να ορισθεί, άρα προβάλλεται πλέον ως πιο σημαντικό πράγμα το concept, το οποίος -ας μην το ξεχνάμε- είναι μία έννοια της διαφήμισης, το προβαλλόμενο -ας το πούμε έτσι- μήνυμα, το οποίο αναγκαστικά θα είναι πολύ ρηχό αφού πρέπει να εμπεριέχεται στο έργο και όχι πλέον η βαθύτερη ιδέα, το περιεχόμενο και ο δημιουργός. Σε αυτό το πεδίο εγκλωβίστηκε η φωτογραφία και έγινε το αγαπημένο παιδί της λεγόμενης σύγχρονης τέχνης και φυσικά της αγοράς της τέχνης.