Είναι πολλοί οι λόγοι που κάνουν μια φωτογραφία αδύναμη ή αποτυχημένη, αλλά προτού φτάσει κανείς να σκεφτεί το αποτέλεσμα και να κρίνει τη φωτογραφία, πρέπει να προβλέψει ορισμένες παραμέτρους, τις οποίες θα αποκαλούσαμε μία μέθοδο που καλό είναι να σέβονται όλοι. Πριν απ’ όλα να μιλήσουμε λίγο για το θέμα το οποίο απασχολεί πολλούς φωτογράφους ενώ είναι στην ουσία εξαιρετικά δευτερεύον. Ο χειρισμός του θέματος είναι αυτός που δίνει τον χαρακτήρα στον φωτογράφο και στις φωτογραφίες του. Γι’ αυτό πολλές φορές για εμάς τους μη επαγγελματίες φωτογράφους είναι ευχής έργον να μας δώσει κάποιος αφορμή για να φωτογραφίσουμε -ασχέτως του θέματος- και στη συνέχεια να δούμε πώς χειριστήκαμε το συγκεκριμένο θέμα, έτσι ώστε να συνδέεται με άλλες φωτογραφίες μας από άλλα τυχόν θέματα που έχουμε χειριστεί. Άρα το θέμα είναι σημαντικό για τον φωτογράφο, αλλά είναι σημαντικό στον βαθμό που ερεθίζει το πνευματικό του περιεχόμενο για να βγάλει από το θέμα φωτογραφίες που τον εκφράζουν και που είναι δικές του. Στην πραγματικότητα το θέμα είναι αυτό που σχετίζεται με τις πληροφορίες, ενώ ο φωτογράφος πρέπει να υπερβεί τις πληροφορίες για να μπορέσει να αποδώσει το πνευματικό περιεχόμενο της φωτογραφίας, την ποίηση της φωτογραφίας. Τώρα, θα μου πει κανείς, άρα μπορούμε να φωτογραφίσουμε οτιδήποτε μας προκύψει; Και ναι και όχι. Ανάλογα με το πόσο έχει κανείς κρίνει σωστά τις προηγούμενες φωτογραφίες του, είτε θα αποφύγει ένα θέμα που ξέρει πως είναι αντίθετο με τον χαρακτήρα του και το ύφος του, είτε θα μάθει να το χειρίζεται με έναν τρόπο που να το υποτάσσει στον χαρακτήρα του, στο ύφος του, στην ποιητική του και πνευματική του υπόσταση. Επομένως, το θέμα είναι κάτι που ξεκινάει σχεδόν αυθαίρετα. Το δεύτερο σημείο που πρέπει να προσέξει κανείς, αλλά που και πάλι στερείται υπολογισμού και δεν πρέπει να υποκύπτει σε σχεδιασμό, είναι το πού, σε ποιο σημείο, θα σηκώσει τη μηχανή, σε ποιο σημείο θα ερεθιστεί από το θέμα για να πατήσει το κουμπί. Και πάλι αυτό θα κριθεί στο τέλος, μετά, όταν θα κρίνει τις φωτογραφίες, αλλά δεν θα γίνει υπολογισμός στη διάρκεια της λήψης. Γι’ αυτό εξάλλου κανείς δεν ξέρει ποιο από όλα τα κλικ είναι το σωστό την ώρα που τραβάει. Το διαπιστώνει με έκπληξη κι ο ίδιος στο τέλος. Το τρίτο στάδιο είναι μόλις σηκώσει τη μηχανή και εντοπίσει το θέμα που έχει διαλέξει, να αποφασίσει τι θα απορρίψει, τι θα βγάλει από τη φωτογραφία. Και αυτό δεν υπόκειται σε σκέψη την ώρα που το αντιμετωπίζει, αλλά σε ένστικτο, και το ένστικτο αυτό καλλιεργείται μέσα από τις προηγούμενες φωτογραφίες και μέσα από την προηγούμενη σκέψη. Και, τέλος, και όλα αυτά που σας αναφέρω είναι καταρχήν λόγια του δασκάλου μου του Garry Winogrand, τα οποία έχω πλέον απολύτως ενστερνιστεί και καταλάβει. Τέλος, επαναλαμβάνω, πρέπει το αποτέλεσμα το οποίο θα προκύψει από αυτή τη διαδικασία φωτογράφησης ενός θέματος, «σηκώματος» της μηχανής τη συγκεκριμένη στιγμή, και επιλογής του τι θα μείνει και τι θα φύγει από το κάδρο, πρέπει το αποτέλεσμα που θα αντικρύσω όταν γυρίσω στο σπίτι μου ή στο στούντιο μου να είναι κάτι καινούργιο. Αν είναι η αποτύπωση των πληροφοριών που αντίκρυσα, τότε δεν έχω προσθέσει τίποτα στον κόσμο. Εάν δω με έκπληξη κάτι καινούργιο, τότε η φωτογραφία μου έχει κάποιο νόημα. Και όταν λέω με έκπληξη επιμένω ότι όπως πρέπει να σεβαστούμε το στοιχείο του αυθορμητισμού κατά τη λήψη, έτσι πρέπει να αναμένουμε με πολύ χαρά τη δική μας έκπληξη από μια φωτογραφία καλή που βγήκε και που την επιλέξαμε για να αποτελέσει μέρος του συνολικού μας φωτογραφικού έργου.