Ο φόβος, συχνά, των φωτογράφων είναι μήπως δεν γίνει αντιληπτό το έργο τους. Είναι κατανοητός, ανθρώπινος φόβος και λογικός. Εντούτοις, πρέπει να τον παραμερίσουν. Διότι αν κάνουν το λάθος να εξηγήσουν με λόγια το έργο τους, αναιρούν τις μισές από τις αρετές του, καθοδηγούν τον θεατή προς μία και μόνον κατεύθυνση, δηλαδή κάνουν το έργο του επαγγελματία φωτογράφου απέναντι στη δική τους φωτογραφία που πρέπει να παραμείνει αφαιρετική, υπερβατική, προσωπική προσφέροντας στον θεατή τη δυνατότητα να τη χαρεί από τη δική του πλευρά. Ένα σύνολο θεατών που χαίρεται μια φωτογραφία το ιδανικό θα είναι να τη χαρεί μέσα από διαφορετικά μονοπάτια. Συχνά οι φωτογράφοι κάνουν και ένα άλλο σφάλμα, όχι πάντα από κακή πρόθεση αλλά συνήθως πάντα από αδυναμία, να συνοδεύουν τις εκθέσεις τους και τα έργα τους με βιογραφικά που δεν έ aχουν σχέση με τη συγκεκριμένη τους ταυτότητα. Δεν ωφελεί να φλυαρούν πάνω στις πεποιθήσεις τους ή πάνω στις δραστηριότητες της ζωής τους, που θα είναι προφανώς περισσότερες αν είναι και μεγαλύτεροι στην ηλικία, γιατί έτσι δείχνει ότι αγωνίζονται να επικαλεστούν το βιογραφικό να τους βοηθήσει στην επικοινωνία με τον θεατή. Το βιογραφικό πρέπει να έχει εκείνα τα στοιχεία που θα βοηθήσουν τον θεατή να προσεγγίσει τη φωτογραφία (αν τον βοηθήσουν). Δεν χρειάζονται περισσότερα στοιχεία από τη ζωή του φωτογράφου που δεν αφορούν τον θεατή. Ο θεατής δεν αντιμετωπίζει τον καλλιτέχνη ως άνθρωπο. Τον αντιμετωπίζει ως δημιουργό πίσω από το έργο που βλέπει. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε -παρά μόνο από περιέργεια ή από φιλολογικό ενδιαφέρον- τη ζωή του συγγραφέα. Η ζωή τού συγγραφέα είναι τα βιβλία του. Τέλος, στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται κι άλλες αδυναμίες και φόβοι των φωτογράφων, όπως είναι η υπερβολική τους έννοια για το «σερβίρισμα», να το πω εντός εισαγωγικών, της φωτογραφίας. Μια φωτογραφία πρέπει να σεβαστεί την απλότητα της και τη φτώχεια της ως μέσου. Δε νομίζω, χωρίς να είμαι απόλυτος σε αυτό, δεν νομίζω ότι αντέχει το βάρος μιας μουσικής, ή μιας ποίησης, ή ενός πολυποίκιλτου κάδρου, ή μιας παρουσίασης μεγαλοπρεπούς. Θα είναι σαν να αναιρεί αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή ένα πολύ μικρό και απλό ίχνος, που σε εξαναγκάζει να το δεις σοβαρά, για να δεις όλα αυτά που κρύβει.