Χρειάστηκε πολλές φορές στη διάρκεια των σεμιναρίων μου να αντιμετωπίσω ένα θέμα που είναι πολύ διαδεδομένο και αποδεκτό από όλο τον κόσμο, το θέμα των συναισθημάτων. Για τον περισσότερο κόσμο, για όλους θα έλεγα όταν ξεκινούν να ασχολούνται με την τέχνη, τα συναισθήματα είναι η πηγή, το μέσον και το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Προφανώς για όποιον έχει ασχοληθεί αρκετά με την τέχνη διαπιστώνει ότι δεν είναι έτσι. Τα συναισθήματα στη ζωή είναι σαφέστατα, μία από τις πηγές με τις οποίες διαμορφώνουμε και τα αισθητήριά μας και τον χαρακτήρα μας. Τα συναισθήματα στηρίζονται σε αισθήσεις, στηρίζονται σε σκέψεις και σιγά-σιγά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. Όταν φωτογραφίζουμε, δηλαδή, σαφέστατα υπάρχουν συναισθήματα μέσα μας. Πλην όμως δεν χρησιμοποιούμε το συναίσθημα για να κάνουμε τέχνη, αλλά τα κενά μεταξύ των συναισθημάτων, τους κενούς χρόνους. Τα συναισθήματα, κυρίως χαράς ή λύπης στις ακραίες τους μορφές, δεν μας επιτρέπουν να δημιουργήσουμε. Ο χρόνος αναμεσά τους είναι ο πιο γόνιμος που θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε. Ως έμπνευση, ως κινητήρια δύναμη και ως στόχο δε θα βάλουμε τα συναισθήματα, αλλά την υπέρβασή τους. Ο θεατής που θα κοιτάξει τις φωτογραφίες μας δεν θα κοιτάξει ούτε να ανιχνεύσει τα συναισθήματα του, ούτε να αντλήσει συναισθήματα από τα δικά μας. Θα κοιτάξει να γεννήσει νέες συγκινήσεις από το ίδιο το έργο. Άρα, το έργο δεν είναι φορέας συναισθημάτων, δεν σερβίρει συναισθήματα, αλλά με απώτερη αναφορά στα συναισθήματα όλων -θεατών και δημιουργών- δημιουργεί συγκινήσεις που στηρίζονται πάνω στη μορφή του έργου. Μια φωτογραφία δεν αρέσει επειδή προκάλεσε χαρά ή λύπη. Μια φωτογραφία αρέσει γιατί είναι σημαντική, έτσι που χάρη στη χαρά και στη λύπη, μπόρεσε να δημιουργηθεί από το μηδέν. Είναι αρκετά δύσκολο να το καταλάβει κανείς στην αρχή, αλλά όταν λέμε συγκινούμαι με μια φωτογραφία, δεν λέμε προφανώς ότι το θέμα της -το εικονιζόμενο αντικείμενο ή πρόσωπο- προκάλεσε συναισθήματα χαράς ή λύπης, αλλά ο τρόπος που οι πληροφορίες μπήκαν μέσα στη φωτογραφία δημιούργησε μια ένταση που μου προκάλεσε συγκίνηση. Και η συγκίνηση είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πιο σύνθετο από τα απλά συναισθήματα. Επομένως, ναι υπάρχουν συναισθήματα, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν από την ώρα που μεταμορφώνονται σε έργα τέχνης.