Στις μέρες μας, δυστυχώς θα έλεγα, έγινε όχι μόνο η φωτογραφία αλλά η τέχνη γενικά της μόδας. Ο πολιτισμός με ό,τι μπορεί να περιέχει αυτή λέξη, συγχωρήστε μου την έκφραση, φοριέται. Αυτό εμένα δεν με ευχαριστεί, δεν πιστεύω ότι η τέχνη είναι κάτι καθημερινής χρήσεως, δεν είναι μία αναγκαία διαδικασία από την οποία πρέπει να περάσουν όλοι, δεν είναι ένα ρούχο, μία στολή που ταιριάζει σε όλους και γι’ αυτό αυτή η υπερβολή που ζούμε όπου κάθε μικρή κοινότητα της χώρας κάνει κι από ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ, όπου σε κάθε γωνιά προβάλλουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, για μένα δεν έχει σχέση με την τέχνη, θα έλεγα ούτε με τον πολιτισμό γενικότερα, είναι απλώς ένας νευρωτικός ακτιβισμός. Θα μου αντιτάξει κάνεις το επιχείρημα και τι πειράζει ας γίνει κι απ’ αυτό κάτι θα βγει. Πιστεύω ότι αυτός ο ευτελισμός κάποιου πράγματος δύσκολου, υψηλού που θέλει επένδυση συναισθημάτων, χρόνου, κόπου και αφοσίωσης δεν βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα που είναι μια βαθύτερη γνώση βαθύτερη μόρφωση. Το μόνο το οποίο θα με ευχαριστούσε θα ήταν μια σοβαρή παιδεία στα χρόνια της τρυφερή ηλικίας και πάλι προαιρετική, αλλά που να προσφέρεται και να μορφώνει τους ανθρώπους. Το να τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι ασχολούνται με κάτι υψηλό, το οποίο τους μεταφέρει σε μία δήθεν ανώτερη κοινωνική κλίμακα και μία πνευματική τάξη η οποία δεν τους αφορά γιατί δεν τους συγκινεί, δεν βλέπω ποιο είναι το όφελος. Θα προτιμούσα πολύ πιο απλές εκδηλώσεις διασκέδασης, entertainment, ψυχαγωγίας, με ποιότητα ακόμα καλύτερα, αλλά που να μην είχανε την βαριά σφραγίδα της τέχνης και του πολιτισμού. Δεν ισχύει λίγο τέχνη την ημέρα, όπως ισχύει ένα μήλο την ημέρα. Η τέχνη είναι κάτι που το αποζητάς, κάτι που το έχεις ανάγκη και αν δεν το έχεις ανάγκη δεν πειράζει καθόλου και δεν χρειάζεται κανείς να στο επιβάλλει.