Έχει ακουστεί συχνά σε σχέση με την τέχνη η λέξη αλήθεια και σηκώνει πολύ κουβέντα τι ακριβώς σημαίνει αλήθεια, αφού ξέρουμε ότι η αλήθεια δεν είναι μία. Ειδικά στην τέχνη η αλήθεια είναι η αλήθεια του κάθε καλλιτέχνη, στην επιστήμη αλήθεια είναι αυτή που μπορεί να αποδειχθεί. Αν η γη είναι στρογγυλή, αποκλείεται να ισχύει ακόμα η κάποτε αλήθεια ότι ήταν τετράγωνη. Στην τέχνη παράλληλα ισχύουν όλες οι αλήθειες όλων των καλλιτεχνών. Από τι συνίστανται όμως αυτές οι αλήθειες; Στην πραγματικότητα και ειδικά στη φωτογραφία, της οποίας η σχέση με την μνήμη είναι από πολλές πλευρές εδραιωμένη, η αλήθεια είναι αυτά που κουβαλάει ο φωτογράφος, οι μνήμες του είναι η αλήθεια του, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν με την πραγματική αλήθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Fellini απάντησε στην μητέρα του που του είπε: παιδί μου δεν ήταν αυτή η παιδική σου ηλικία στο Rimini και ο Fellini απάντησε: μα έτσι ήταν αφού έτσι τη θυμάμαι. Επομένως όσο εξελίσσεται ο φωτογράφος μέσα στη ζωή και στη φωτογραφία διαμορφώνει την αλήθεια του και μέσω αυτής αποτυπώνει την πραγματικότητα. Η σχέση λοιπόν της καλλιτεχνικής αλήθειας με το έργο τέχνης είναι η σχέση που έχει ο καλλιτέχνης με τον χρόνο και είναι το πέπλο -η δική του αλήθεια- το οποίο παρεμβάλλει ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και στη δική του εκδοχή του κόσμου. Η αλήθεια είναι το πώς βλέπει ο ίδιος κάθε χρονική στιγμή τον κόσμο. Και φυσικά αυτή η αλήθεια μπορεί θαυμάσια να συμβαδίσει με τις αλήθειες όλων των άλλων εξίσου ειλικρινών καλλιτεχνών. Μόλις όμως ο καλλιτέχνης παραμερίσει αυτή την, ας το πούμε αόριστη και ασαφή, δική του αλήθεια και επιχειρήσει να παρουσιάσει ως αλήθεια κάτι το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένο και επηρεασμένο από έξωθεν παράγοντες, τότε λέμε: αυτό που έκανε είναι ψεύτικο. Ενώ και πάλι δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να ορίζει το ψεύτικο, είναι η αίσθηση ότι δεν ακολούθησε τις μνήμες του, τον εαυτό του, τον εσωτερικό του κόσμο.