Έχω ένα μεγάλο συρτάρι γεμάτο φωτογραφίες από τη ζωή μου. Φωτογραφίες που τράβηξα εγώ. αλλά και άλλοι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως αυτές οι φωτογραφίες είναι η ίδια η ζωή μου. Μωρό στην αγκαλιά της αδελφής μου. Με την παρέα μου σε σχολική εκδρομή στο Διόνυσο, με το πρώτο μου κορίτσι στη θάλασσα. Ή τα μνημεία που αγάπησα, τα πρόσωπα των φίλων μου, η φύση και η πόλη. Μια ιστορία που αποτελείται από στιγμές χρόνου και λεπτομέρειες του δικού μου κόσμου.
Η Φωτογραφία είναι ένα επάγγελμα. ένα επιστημονικό εργαλείο, ένα παιχνίδι, αλλά και ένας τρόπος να καταγράφουμε σαν ημερολόγιο τη ζωή μας. Όσα μας άρεσαν κι όσα θέλαμε να διαφυλάξουμε. Αυτή η μαγική της λειτουργία, η δύναμή της να ξεπερνάει το παρόν, το σήμερα, αυτό που ζούμε κάθε στιγμή, και μας το μεταφέρει αυτούσιο και ταυτόχρονα αλλοιωμένο μέσα στον χρόνο, έκανε μερικούς φωτογράφους, ήδη από τον περασμένο αιώνα, να συνειδητοποιήσουν ότι η Φωτογραφία μπορεί να γίνει και Τέχνη. Ένας τρόπος δηλαδή να εκφράζει ο άνθρωπος τα συναισθήματά του απέναντι στον κόσμο χρησιμοποιώντας μια ιδιότυπη γλώσσα, αυτήν της φωτογραφικής εικόνας. Κι από κει γεννήθηκαν πολλοί μεγάλοι φωτογράφοι. Πολλοί μεγάλοι δημιουργοί.
Τι είναι όμως αυτό που διαχωρίζει έναν φωτογράφο που φωτογραφίζει αραιά και που, σε γενέθλια και εκδρομές λόγου χάριν, από έναν που τον αποκαλούμε καλλιτέχνη φωτογράφο; Είναι και οι δυο, χωρίς αμφιβολία συλλέκτες εικόνων και χρησιμοποιούν την ίδια τεχνική. Μόνο που ο δεύτερος γνωρίζει την ιστορία της Φωτογραφίας και τους μεγάλους φωτογράφους και προσπαθεί οι φωτογραφίες του να αρχίζουν να εκφράζουν κάτι παραπάνω. Δηλαδή τη ματιά του πάνω στον κόσμο και πάνω στην Τέχνη της Φωτογραφίας.
Είναι άραγε δύσκολο να τραβά κανείς φωτογραφίες; Από την άποψη της τεχνικής πολύ εύκολο. Όλο ο κόσμος τραβάει, όλες οι μηχανές είναι καλές και σχεδόν όλες οι φωτογραφίες βγαίνουν τεχνικά αποδεκτές. Αρκεί λίγη εξάσκηση, λιγότερη πάντως από όση χρειάζεται για να οδηγήσει κανείς αυτοκίνητο. Γρήγορα όμως γίνεται στον καθένα φανερό ότι το να τραβήξει φωτογραφίες που συγκινούν και ενδιαφέρουν είναι κάτι πολύ δύσκολο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας πειράζει, γιατί πριν από όλα ξεκινάμε έχοντας σίγουρη τη χαρά της φωτογράφησης. Δηλαδή της διαδικασίας, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Ακολουθεί η χαρά της αγωνίας. Της ελπίδας, δηλαδή, να είναι καλή. Κι αν όντως είναι καλή, τότε η χαρά μας είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Ποιος όμως θα μπορούσε να πει αν μια φωτογραφία μας αξίζει κάτι. Πριν από όλα ο εαυτός μας. Αν δηλαδή αρέσει σε μας. Και κάθε φορά θα ξέρουμε περισσότερα για τη φωτογραφία και θα είμαστε πιο σίγουροι για τη γνώμη μας. Αλλά μας ενδιαφέρει και η γνώμη εκείνων των ανθρώπων που εκτιμούμε και αγαπούμε. Όποιοι κι αν είναι αυτοί.