3-7-95
Είναι φανερό πως τελευταία, με κάθε ευκαιρία, οι εκπρόσωποι του ιατρικού επαγγέλματος εκτίθενται σε ομαδικά, και τυφλά, πυρά προερχόμενα κυρίως από τον Τύπο και την Τηλεόραση, των οποίων οι δημοσιογράφοι, συχνά σε συνεργασία με συγγενείς άτυχων ασθενών - των οποίων ο πόνος δικαιολογεί όσες επιθέσεις δεν θα επέτρεπε η απαιτούμενη δημοσιογραφική αντικειμενικότητα- καταφέρονται εναντίον συγκεκριμένων ιατρών, αφήνοντας στο πέρασμά τους νέφη που καλύπτουν το σύνολο του επαγγέλματος.
Επιθυμώντας να βοηθήσω προς την κατεύθυνση της νηφαλιότητας και της αμεροληψίας σημειώνω μερικές σκέψεις μου, με την ψυχραιμία κάποιου που ούτε γιατρός είναι, ούτε ασθενής, ευεργετημένος ή σφαγιασμένος.
Πρώτον : Η οποιαδήποτε γενίκευση, ή επαγγελματική κατηγοριοποίηση, κρύβει σπέρματα κοινωνικού αποκλεισμού και αδικίας. Η έκφραση επιφύλαξης για τους καλούς τυχόν εκπροσώπους τού είδους θυμίζει την αντίστοιχη επιφύλαξη τών ρατσιστών, που φροντίζουν να υπενθυμίζουν οτι έχουν πάντοτε καλούς φίλους εβραίους. ‘Αλλωστε, ακόμα και η ανάρτηση τού ιατρικού σήματος στο παράθυρο του αυτοκινήτου δεν δικαιολογεί την συλλήβδην απονομή τού τίτου τού κακού οδηγού σε οποιονδήποτε γιατρό, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τούς υπόλοιπους επαγγελματίες που κυκλοφορούν χωρίς διακριτικά σήματα.
Δεύτερον : Είναι απαίτηση δικαιοσύνης να σεβαστούμε το δικαίωμα στο λάθος κάθε ανθρώπου και την συνεπακόλουθη μεταμέλειά του, ή τις τύψεις του, χωρίς να τον διαπομπεύουμε και να τον λιθοβολούμε. ‘ Αλλωστε δεν είναι μόνον στον χώρο τής υγείας, που οι συνέπειες των λαθών μπορεί να είναι τραγικές, αλλά και σε άλλες πολλές επαγγελματικές περιοχές, όπου όμως ο λιθοβολισμός δεν είναι επίκαιρος ή δημοφιλής. Αξίζει πάντως να σημειωθεί με πόση επιείκεια αντιμετωπίζουμε τα δικά μας επαγγελματικά ολισθήματα και με πόση αυστηρότητα τών άλλων.
Τρίτον : Με την ίδια επιλεκτική αυστηρότητα απαιτούμε από τους γιατρούς να αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους ως “λειτούργημα”, την ώρα που σχεδόν κανείς απο μας δεν το κάνει για το δικό του. Θεωρούμε έτσι οτι ο εμφανής και νόμιμος πλουτισμός των γιατρών είναι καταδικαστέος, ενώ ξεχνάμε οτι και αυτοί διαβιούν σε μια κοινωνία πουΈ έχει θέσει το χρήμα ως γενικό μέτρο αποτίμησης της ποιότητας των αγαθών και των υπηρεσιών. Θα ήταν προτιμότερο να απαιτούμε έναν ύψηλού επιπέδου επαγγελματισμό, ανάλογο των δικαιολογημένα υψηλών αποδοχών. Οι τελευταίες άλλωστε θάπρεπε να προσφέρονται και απο το Δημόσιο στους γιατρούς τού ΕΣΥ, για να μπορεί και αυτό να απαιτεί έναν αντιστοίχου επιπέδου επαγγελματισμό.
Τέταρτο : Δύο είναι τα σημεία που μπορούν να προκαλέσουν όμως και τη δική μου οργή. Αναφέρονται όμως και αυτά σε κάθε εκδήλωση “κακού” επαγγελματισμού, από όπου κι αν προέρχεται. Πρόκειται για τον χρηματικό εκβιασμό και για την επίδειξη αδιαφορίας, ολιγωρίας και συναισθηματικής αναλγησίας. Τον πρώτο τον καταδικάζω ως γενικότερη πράξη εκμετάλλευσης ανάγκης και ως ηθική σήψη πέρα και από τον χώρο της υγείας, μια και εκφράζεται ως καθεστώς σε όλες σχεδόν τις επαγγελματικές εκδηλώσεις. Την δεύτερη ως αντικοινωνική και αντιεπαγγελματική συμπεριφορά που επισκιάζει ακόμα και την καλή επιστημονική κατάρτιση. Τα φαινόμενα αυτά, όμως, με ανησυχούν πολύ βαθύτερα για την ευθύνη και την αξιοπρέπεια των μελών τής κοινωνίας μας, μια και πιστεύω οτι τα νοσηρά φαινόμενα δεν χαρακτηρίζουν τα επαγγέλματα, αλλά τα άτομα, και οτι ο πολλαπλασιασμός τους χαρακτηρίζει όλη την κοινωνία και όχι μια επαγγελματική μερίδα της.