Η ιδιότητα του καλλιτέχνη φωτογράφου
Τι είναι αυτό που δίνει σε έναν φωτογράφο, μια και στην ουσία οι πάντες είναι πλέον φωτογράφοι, το δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται ως φωτογράφος καλλιτέχνης, και η λέξη ας μη μας τρομάζει. Έχουν δοκιμαστεί και άλλες λέξεις, όπως δημιουργική φωτογραφία και άλλα παρόμοια, που είναι αυθαίρετα λίγο διότι δημιουργούν όλοι οι άνθρωποι και όχι μόνον οι καλλιτέχνες. Στα ελληνικά η λέξη καλλιτεχνία μπλέκει με τις καλές τέχνες, εν πάση περιπτώσει έχουμε δεχτεί ότι η λέξη καλλιτέχνης (και τέχνη) καλύπτει όλες τις μορφές των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Επομένως ένας φωτογράφος που λέει «εγώ ασχολούμαι με την καλλιτεχνική φωτογραφία» έχει το δικαίωμα να το λέει, αλλά από πότε έχει το δικαίωμα να το λέει; Πρώτα-πρώτα η φωτογραφία ξεκινάει πάντα σαν ανάμνηση. Όταν είναι ανάμνηση και όταν είναι η φωτογραφία που κάνουμε επειδή έχουμε σχέση με ορισμένους ανθρώπους και τους αγαπάμε και θέλουμε να απαθανατίσουμε τις στιγμές της ζωής μας, αυτή τη φωτογραφία δεν θα την έλεγα χόμπι. Είναι μια σοβαρή φωτογραφία με αναμνηστικό πρόσημο. Η φωτογραφία χόμπι, που είναι ίσως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, ξεκινάει όταν αφήσουμε την αναμνηστική και αρχίσουμε να παίζουμε με δήθεν σοβαρότητα με φωτογραφίες που έχουμε δει σε μέσα επικοινωνίας και προσπαθούμε να τις μιμηθούμε. Το χόμπι σταματάει να είναι χόμπι από την ώρα που θα διαπιστώσουμε ότι η φωτογραφία είναι δύσκολη και κάτι σοβαρό και αρχίσουμε να την περιβάλουμε με έναν σεβασμό και με ένα δέος. Τότε αρχίζει και ο φόβος της φωτογραφίας, φωτογραφίζουμε λιγότερο, και τότε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να δημιουργούμε στον εαυτό μας συνθήκες πειθαρχίας για να αποδώσει η φωτογραφία. Δεν παίζει ρόλο αν έχουμε κάνει μία, καμία ή πολλές εκθέσεις ή αν έχουμε εκδώσει βιβλία. Θα έλεγα ότι νομιμοποιείται κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη φωτογράφο από την ώρα που έχει πάρει πολύ στα σοβαρά αυτή τη διαδικασία. Και με αυτό δεν εννοώ πόσες ώρες πτήσης έχει, πόσες ώρες απασχολείται εβδομαδιαίως, διότι πολλές φορές κάτι που μας απασχολεί πολλές ώρες εβδομαδιαίως, όπως π.χ. μια μισθωτή εργασία, δεν είναι το πιο σημαντικό στη ζωή μας, και κάτι που μας απασχολεί πολύ λιγότερες είναι το πιο σημαντικό. Άρα θεωρώ ότι επειδή η φωτογραφία είναι κάτι ευρύτατα διαδεδομένο, παίζει ρόλο ο φωτογράφος να νιώσει και να πιστέψει ότι έστω πολύ ταπεινά είναι ένας μικρός εν δυνάμει καλλιτέχνης φωτογράφος.