Αποτίμηση ψηφιακής τεχνολογίας
Μετά από μερικά χρόνια που έχουμε ζήσει με την ψηφιακή επανάσταση στη Φωτογραφία είναι η ώρα να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση και εκτίμηση. Σύμφωνα με τη δική μου άποψη η ψηφιακή τεχνολογία προσέφερε πολλά στη φωτογραφία και κατά ποσοστό 90 στα 100 είμαι ενθουσιασμένος που υπάρχει. Παρόλα αυτά κανένας καλλιτέχνης ποτέ, ούτε οι φωτογράφοι, επιθύμησε μια τεχνική αλλαγή. Όλα όσα είχαν οι φωτογράφοι τους αρκούσαν πάντα, ή οι σκηνοθέτες, ή οι ζωγράφοι, απλώς, όταν έρχεται μια μεγάλη τεχνική επανάσταση, οφείλει ο καλλιτέχνης να προσαρμοστεί, γιατί αλλιώς θα σπαταλήσει πολύτιμο χρόνο να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, κάτι που δεν θα του είναι ωφέλιμο, αν και όχι αναγκαστικά βλαβερό. Οφείλει να προσαρμοστεί και να το αξιοποιήσει καλύτερα για τη δική του δουλειά. Σήμερα οι φακοί και οι μηχανές είναι πιο φθηνοί, πιο καλοί, βελτιώνονται συνεχώς, τα προγράμματα για το κομπιούτερ είναι θείο δώρο, μπορούμε πολύ εύκολα να κάνουμε πράγματα που κάποτε ήτανε ακροβασίες, δεν μένει παρά να εντοπίσουμε και πάλι το μοναδικό πρόβλημα της ψηφιακής τεχνολογίας που είναι η υπερ-ευκολία, η υπερ-ελαφρότητα και η υπερ-φλυαρία. Είναι πολύ ωραία που μπορούμε να βγάζουμε πολλές φωτογραφίες χωρίς κόστος, αλλά πρέπει εξίσου να προσαρμοστούμε με το κουμπί της διαγραφής, το delete, και να πετάμε εξίσου εύκολα τις φωτογραφίες που βγάλαμε. Κάποτε μια φωτογραφία ήθελε ώρα και κόστος για να βγει, σήμερα βγαίνουνε πάρα πολύ εύκολα, το ίδιο όμως εύκολα πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και να μάθουμε να τις πετάμε. Άρα όλα αυτά είναι καλά με δύο προϋποθέσεις: ότι ο φωτογράφος την ώρα που πατάει το κουμπί πρέπει να ξέρει ότι κάνει μία συγκλονιστική πράξη κατάφασης, όπως έλεγε ο Bresson, πατώντας το κουμπί πάντα είναι ένα ναι, πότε ένα ίσως. Άσχετα αν η φωτογραφία θα βγει καλή όχι, ξέρουμε όλοι ότι εννιά φορές στις δέκα βγαίνει μέτρια. Και το δεύτερο να μπορεί μετά να μην ερωτεύεται τις φωτογραφίες του, να τις απορρίπτει, με την έννοια ότι δεν του αρκούν αυτές, ότι θέλει συνεχώς να ξεπερνάει τον εαυτό του. Μιλάμε βέβαια για τον καλλιτέχνη φωτογράφο, ο οποίος αισθάνεται ότι ακόμη δεν έχει καταλάβει, αυτό τον κρατάει σε μία έκπληξη, σε μία εφηβεία, που του είναι χρήσιμη στη δημιουργική διαδικασία.